Een bloemlezing uit het tweede kwartaal

T was prachtig weer. Bijna warm voor de tijd van t jaar. Lotje en Ko kwamen langs gewaaid met Keesje. Een zorgeloze dag. M’n evaluatie die ochtend was goed gegaan, de kinderen kwamen vrolijk uit school, de man had een dagje vrij ter compensatie van z’n nachtdienst. Er was voetbal, acrogym en trompetles. En uiteraard de logistiek daar tussenin, maar het ging allemaal moeiteloos en zonnig. S’ avonds aten we mosselen. En toch…. En toch knaagde er ergens iets. Een onbestemd gevoel. Niet redelijk, niet verklaarbaar. Zo’n zeurend gevoel van onrust. Van haast. Een to-dolijstje in je hoofd dat voortdurend wordt voorgelezen. Bijna niks maakt vrediger dan kijken naar een slapende poes. Ja toch, kijken naar twee slapende poezen. En zo komt ook #dag93 vredig tot een einde.#dag93

Het thema deze week is kastelen. Vandaag buitenplaats Wijlre bezocht. Een plek waar binnen en buiten met elkaar in verbinding staan. Voortdurende dialoog. T is ook nogal chic. Een prachtige plek die klopt, bestiert door een charmante vrouw met verstand van zaken. Ik voelde me nogal dissonant daar. Niks klopt vandaag. Geen dialoog tussen binnen en buiten. Geen verstand van zaken. Plannen lijken vaag en stroperig. Ik woon hier nu een kwart jaar. Is dat het moment dat de verhuisdip toeslaat? #dag94

En toch knaagde er iets >

De markt in Maastricht. Je vindt er de meest geweldige stoffen met hysterische print. Een luilekkerland voor wie goed is met naald en draad. Ikzelf ben nooit kundig genoeg geworden voor werken met de naaimachine. Te ongeduldig. Te slordig. Lopend door dit landschap van kleur en patroon overvalt me het intense verlangen het wel te kunnen. Om stof, elastiek, knopen en kant te kopen, met de kooplui te bakkeleien over het patroon en dan thuis lekker knus achter de machine met een kopje thee een carnavalspak voor jongste dochter in elkaar zetten. Gelukkig ken ik mezelf. Te onrustig. Te slordig. Na een uurtje heb ik er genoeg van. En dus gaat deze hobby op de lange lijst van dingen-die-ik-wil-kunnen-zonder-er-moeite-voor-te-doen. Net als breien, zelf pasta maken, websites bouwen, meubels bekleden, Italiaans spreken, fotograferen, tuinieren en zenboedisme. #dag95

Bij sommige mensen is t vanaf t begin Malibu (seriously easy going)

Oké. Klein smokkelmomentje. 1 post, 2 dagen. Zaterdag, na voetbal, eerst afgebeuld bij boothcamp op de Pietersberg. Meegesleurd door buurvrouw Fabienne. Vervolgens teveel wijn gedronken met nieuwe Maastrichtse vrinden Ellen en Bert. Bij sommige mensen is t vanaf t begin Malibu (seriously easy going). Eerder die dag ook al Lumière bezocht met Catharina. Een plek waar ik vaker ga komen, dus foto van die stek volgt zeker nog. Zondag grote uitslaap-krant-lees-sessie in ons nieuwe grote bed. Eindelijk weer eens de krant gelezen. Zonder wandeling is een zondag eigenlijk geen zondag, dus weer die berg op. Deze keer in slentermodus. Afgetopt met bitterballen bij Bergrust. #dag96 en #dag97 waren vol en bijna doorsnee (afgezien van t feit dat ze voor ons toch nieuw waren). Nieuwe gewoontes maken. Mooi wel.#dag97

Je doet maar wat. Je leeft wat voor. En dan vind je de levenslessen die je nonchalant liet rondslingeren ineens weer terug. In een briefje van dochter Wieke. Precies op het moment dat je het nodig hebt. #dag98

Vandaag een vierdag bij 7-jarig bestaan van 7 zebra’s. Het bedrijf van Boukje! Met mooie workshops en interessante mensen. Ik bouwde in een workshop mijn eigen leven in een installatie van Lego, glitterstickers en plastic draden. Hier ziet u een foto van bovenaf. Links de huidige stand van zaken. Rechts de toekomst. T is bijna niet te zien, maar de toekomst ziet er echt top uit! En al wat er voor nodig is, is onvoorwaardelijkheid. Oja, en geduld. Heb iemand nog een zakkie liggen? #dag99

dag100, de dag voor mijn venwoude 5daagse was koffie met Loes, overleg met Laura, meiden ophalen van school, appen met Emmy voor voetbalschema, voetbal, trompetles bij Mark, celloles bij Zyxcban, appen met Louise en jaap voor breng en haal schema’s voor de komende dagen. Terug naar huis om te koken, facturen te sturen en in te pakken. Zo bijster interessant was dag 100 niet, maar terugkijkend op de dag besef ik dat die hele reeks van contactmomenten met allemaal mensen was die ik 100 dagen geleden nog niet kende. Hoe mijn dagelijks leven getransformeerd is!

“Courage is a love affair with the unknown” #dag104

Zaaien, zaaien, zaaien. Gisteren gesprek bij gemeente Maastricht, vandaag op pad met Barry Braeken, wethouder cultuur in Heerlen. Als 1 stad in aanmerking mag komen voor rehabilitatie dan is t Heerlen. Wat een fijne plekken heeft deze stad. Soort Rotterdam in t zuiden. Nou ja, de oksel van Rotterdam dan. T is een klein stadje, maar groots en gul in zijn cultuurbeleid. Tip voor wie hier ooit komt: lunchen bij Schunck. Je eet er lekker tussen de notabelen van de stad en de provincie. En de trein terug naar Maastricht stopt bij elk gehucht in t heuvelland. Klimmen, ransdaal, schin op Geul, Sint Gerlach. Doorkijkjes naar kastelen en al #dag109

Tumblr heeft soms kuren. Een geüploade post verdwijnt dan ergens in de intergalactische papierversnipperaar. #dag110 liet dus even op zich wachten. T was een heerlijke dag. Met Sintintocht, chocolademelk, schoenzetten en tussendoor bezoekje Georgies Wintergarten met kunstenaar Gijs, die ik hielp bij t ontwikkelen van zijn interactieve kunstproject “the fancy four star motel of Piggy Knowles”. Deze zomer te zien en te bezoeken op diverse festivals. O Yeah! En we deden dit allemaal vanuit wat ik met recht m’n tweede huis zou kunnen noemen. Bij de ringstaartmaki’s in Utrecht. ❤️ #dag110

Lumière: In t donker hielden we elkaars hand vast, terwijl we vochten tegen de slaap #dag114

contouren van een leven

Vrijdagmiddag rij ik tussen 17 en 19 uur van huis, naar speelafspraak, naar orkest, naar supermarkt, naar huis, naar orkest, naar huis. Raoul heeft dienst en is iemand helpen sterven. Hij schuift net op tijd aan voor de andijviestamppot. De ochtend erna staan we om kwart over 8 op het voetbalveld. Hij het ene, bij Alba, ik t andere, bij Neele. De dubbele winst vieren we thuis. Dan surprises. Ik kook soep terwijl ik een gedicht souffleer. S avonds gaan we langs bij nieuwe vrinden. Ik besluit me nog even om te kleden vooraf we gaan. Terwijl ik me in m’n nieuwe gele jurk hijs, vang ik een glimp op van m’n moeder in de spiegel. Herinneringen aan de zaterdagavonden waarop mijn ouders uit gingen en mijn moeder zich optutte. Avonden waarop we extra vroeg aten. Soep uiteraard. De geur van bad, parfum. En dat ze dan naar beneden kwam, waar wij al op de bank gekruld lagen met de oppas, en dat ze er dan ineens zo mooi uitzag. Zondag schuif ik, na een zalige les hot yoga, aan bij t “ontbijt”. Raoul is inmiddels weer thuis, na nog een sterfgeval. Aan tafel nemen we de gevallen met de meiden door. Op een of andere manier gaat t hier vaak over de dood in combinatie met oneliners uit Barbie, life in the dreamhouse. Dan ga ik met Neele in bad, superviseer surprises en vlucht een uurtje met Raoul de stad in voor sintinkopen. We overwegen museumjaarkaarten. Bij thuiskomst is er nog meer papier mache en blijkt Neele al 4 uur kwijt. We vinden haar innig tevreden bij de buren. We eten pizza voor de tv en kijken Anastasia op Netflix. En besluiten dat we naar Rusland willen. Snel. Een keer. Komt wel. Eerst maar eens Maastricht. Man, ik woon en leef er. Nog geen museum gezien. Te druk met leven. Wat een geluk. #dag118

Sinterklaas bij de voetbal. De pieten zijn hier zwart. T gesprek hierover moeizaam. De Sint heeft overigens een Limburgse tongval en daar doet niemand moeilijk over. #dag121

Herfst in Meestrich. Vandaag precies vier maanden mijn thuis. Nog steeds word ik bij tijd en wijle omver geblazen door schoonheid van de stad en het land eromheen. Elke ochtend, als ik met mijn meiden de berg afsjees op weg naar school, heb ik zicht op fort Sint Pieter (hiervan geen foto want heb al m’n aandacht nodig om ervoor te zorgen dat de meiden niet onder een auto komen). Soms nauwelijks zichtbaar door de mist, soms rood aangelopen van het baden in de ochtendzon. Altijd majesteitelijk verheven boven het dal. Niet dat t zo’n geweldig mooi fort is. Het is de positie die het fort zo bijzonder maakt. Locatie is key. Ook voor ons op drift geslagen gezinnetje. We nestelen ons. We hebben al vaste routes naar school, de voetbal, de muziekschool, de bakker. We zetten weer stippen op de horizon. En altijd vangen we een glimp op van t fort. #dag123

Sint in Maastricht. Vorig jaar zagen we m in Rotje. T jaar daarvoor scheen de maan door de Leidse bomen. Ik durf geen garanties te geven voor de locatie van volgend jaar, maar ik zet m’n chocolademunten in op Maastricht. #dag127

Schaatsen met de klas van Wieke en Alba. Enigszins katterig van een sintavond vol gedichten en weeïg van het teveel aan pepernoten zwierden we over het ijs. Na het schaatsen waren er wafels. En oliebollen. ‘S ochtends had ik al even koffie gedronken met een medemoeder. Daar kreeg ik een reuzenpunt vlaai. “O is er iemand jarig?”. “Ja, Sinterklaas toch?. Serieus. Wafels en vlaai zijn hier nog hardnekkiger dan die zachte g. Ze zetten ook meer zoden aan, nou ja, de dijk. Oempf. #dag128

De eerste sneeuw viel in Maastricht. Ik kocht een nieuwe winterjas van mijn nog niet verdiende geld. In de akker naast t weggetje naar school haalde het boertje de boerenkool van de velden. In mijn hoofd zong t van ikhebeenbaanikhebeenbaantralala. Zomaar oogsten in de wintertijd. #dag130

Daar, achter het reuzenrad, ligt mijn nieuwe werkplek. Ik hoorde er Hazes in al zijn verschijningsvormen. Magisch Maastricht noemen ze de Kerstkermis. In heel Nederland sneeuwde het, maar in Maastricht viel alleen water uit z’n himmel. Ik was nat toen ik op school aankwam voor de rapportgesprekken. later fietste ik naar huis met Neele die met haar kleine beentjes de berg bedwong. Thuis bakte Fien met een vriendinnetje, volledig zelfstandig koekjes voor de klas. Wieke zat op zolder te werken aan haar spreekbeurt over “joden in de tweede Wereldoorlog” en Alba kwam later alleen naar huis gefietst na bij een vriendinnetje gespeeld te hebben. Knappe meiden, mooie rapporten, grote stappen. Toch magisch dat Maastricht. Morgen gaan we in het reuzenrad. #dag133

Op #dag134 het volgende gesprek. Alba wil bij vriendinnetje spelen. Ik vind t goed. Ik (tegen alba): fiets jij dan om 5 uur naar huis? Alba: oké Vader van vriendinnetje: eh alleen? Ik: ja hoor. (Tegen alba): je hebt toch licht? Vader: maar eh, mag ze echt alleen fietsen? Maar dan moet ze door het enge parkje. Onze oppas durft daar niet doorheen, die breng ik altijd thuis”. Ik: “ja. Ik ben vreselijk ontaard.” En dan omdat ik voel dat ik met een statement moet komen “in Rotterdam doet iedereen dat”.

Overigens, hier een foto van het enge parkje. Brrrrrr

Op #dag137 gingen we even naar t café onder aan de heuvel voor een nachtmutsje. Op #dag138 kwamen we weer terug. Meerdere afzakkertjes later. Limburgers zijn niet kinderachtig met drank. Onze nieuwe vrienden bleken Rotterdammerts die ons jaren geleden voorhingen naar t zuiden. En die nu niet meer weg willen. Behalve dan voor een fijne wedstrijd in de Kuip. De dag erna die dus nog steeds #dag138 was, had ik een ouderwetse kater. De man had dienst, er waren voetbalwedstrijden die gespeeld moesten worden. Ik ging met de meiden naar de Space Jump. S’avonds aten wij vlaai. Uiteraard.#dag137

En de quinoakutmoeder zag dat t goed was.

De donkere dagen voor kerst… We werken ons met moeite door de sinterklaasresten heen (elke dag pepernoten) terwijl we van uitvoering, naar voorspeelmiddag,naar kerstlunch strompelen. De meisjes moeten zich melden met trompet, cello en niet te vergeten de juiste bladmuziek op de meest onmogelijke plekken en tijden. Opgejaagd wild zijn we. Met to do lijsten en borrelverplichtingen. En zuurbranden van de chocoladefantasie. Geen tijd om te koken tijdens de muziekestafette van #dag141 en dus eindigden we dan eindelijk bij zo’n fijne Limburgse frituur. En de quinoakutmoeder zag dat t goed was.

Op dag #dag144 zijn er de laatste hobbels die genomen moeten worden voordat men nu eenmaal op vakantie schijnt te kunnen. Een paar mails, wat rekeningen betalen, een schoolkerstlunch, huis opruimen voor de oppassers van de levende have die in ons huis komen bivakkeren. En t kerstconcert van Wieke en haar strijkorkest dat om 7 uur s avonds plaatsvond in Centre Ceramique. Met tegenzin (want nog zoveel te doen) fietsen we s avonds met z’n allen door de regen naar t concert. T is een fijn orkest. En toen de eerste klanken van Frozen klonken en ik mijn kleine meisje daar heel serieus zag zitten als kleintje tussen de 12plussers, met haar te grote kerstmuts en dito cello, schaamde ik me dat ik dit als hobbel had gezien terwijl t een cadeautje was. Tijd om even stil te staan.

Op #dag146 werden we wakker in ons kleine huisje in de Harz. Thema is beetje rustig aan deze week: wat bekijken, beetje skiën (zonder De man, want die heb z’n borstbeen gebroken met boksen 🙄). We besluiten naar Thale te gaan. Een mooi voormalig DDR plaatsje met een veelbelovende kabelbaan en uitkijkpost die de Hexentanzplatz heet. Willen we meemaken natuurlijk. Onderweg valt t ons op hoe rustig dit gebied is. Geen kip op de weg. In de dorpjes stille straten, gesloten huizen en restaurants. We knikken enthousiast naar elkaar: geweldig authentiek hier. In Thale blijkt de seilbahn authentiek gesloten, want ja het is nu eenmaal zondag en de dag voor kerst. Op de hexentanzplatz dwalen wij wat langs het ravijn terwijl er een storm opsteekt. Ondertussen regelt de man wat eieren voor ons ontbijt bij het enige geopende en uitgestorven restaurant waar 8 man personeel duimen staan te draaien. Ik dank in stilte mijn moeder die mij geïnspireerd heeft om een mud aardappelen achterin te gooien. Morgen, op 1e kerstdag, hebben wij t plan te gaan skiën hier in de buurt. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt.

dag147, 1e kerstdag, ski ik met mijn grootste kleine meisje de Wormberg af, terwijl De man de kleintjes vermaakt met rodelen. Zo rustig als t gister was, zo druk is t vandaag. De skiklassen zitten vol, pas woensdag is er weer plek. Vandaar dat we ons splitsen in twee groepen. Meisje F en ik dwalen door de mist over pistes van papsneeuw en kuilen. Mag de pret niet drukken. Als ik de berg afsuis voel ik hoe trots ik ben op vooral haar.

Het regende en daarom besloten we een bezoek te brengen aan een druipsteengrot, maar de navigatie fopte ons en bracht ons naar een prachtig natuurgebied. Het werd een uit de hand gelopen kerstwandeling van een dikke 10 km. Blijft magisch om met het gezin om avontuur te gaan door bossen waar de wind zingt tussen de kloven door en de met mos beklede bomen trollen en elven lijken te verbergen. #dag148

Dag 4 alweer van deze fijne vakantie in de Harz, maar #dag149 van ons avontuur in Maastricht. Programma: Skiën afgetopt met Annie. Op dagen dat t minder gaat, kijk ik naar deze gratiën en ben trots. Het perpetuum mobile van de liefde. Ooit heb ik t zelf in gang gezet, door even wat achteloos met de pil te zijn, nu ontvang ik elke dag geheel grateloos inspiratie, vertrouwen en liefde. Wat een cadeau ❤️

De dag tussen thuiskomst en Silvester was ik bijna vergeten. Zo vol gestouwd zat ie met was, boodschappen en toch nog snel even overstappen van zorgverzekering en energieleverancier. Nog even snel sprinkhanen halen voor de baartagamen. Cadeautjes regelen voor lieve vrinden. De man moest werken en aan flarden gestoken harten hechten. S avonds viel ik boven het voorlezen van de waterwaack in slaap. De een na laatste dag van het jaar eindigde heel vroeg tussen de riekende washopen van mijn huishouden. #dag152

De een na laatste dag van het jaar eindigde heel vroeg tussen de riekende washopen van mijn huishouden

Ergens in het feestgedruis ben ik mijn blog vergeten. Na maanden elke dag een post, ineens uit mijn geheugen gewist. Ik dacht er vandaag pas weer aan. Ik wijt het aan de aanhoudende stroom activiteiten. En wijn. En oliebollen. Nu de nevelen beginnen op te trekken, ben ik weer bij machte om de achterstand in te halen. En dat doe ik met deze foto. Want een nieuw jaar beginnen met het aanschouwen van dit plezier, is een reden voor grote dankbaarheid. Oudejaarsdag 2017 was prachtig. #dag153

Tis natuurlijk heel tof dat al je vrienden komen kijken hoe je woont enzo. En er dan ook maar een dagje shoppen aan vastplakken want Maastricht is zo’n leuke stad. En dan natuurlijk aankomen waaien met blommen en whisky en choc. En dat ze dan blijven slapen want t is toch best ver terugrijden s avonds laat na een etentje. En dat dat dan een prima excuus is om nog maar een fles wijn open te maken. Tis allemaal super tof, maar He, hoe kan ik me zo ooit houden aan de obligate voornemens: minder/minder (druiven en suiker). Rogier en Jonita, jullie worden bedankt 😉. #dag159

Op een grijze dag, die toevallig mijn eerste officiële werkdag was, reed ik naar een leeg plein, toevallig het Vrijthof. Het vrijthof is dus eigenlijk een veel te groot kaal plein als André Rieu er niet zijn viool laat zingen, maar dat terzijde. Op het plein staat een grijs gebouw: de hoofdwacht. Ik heb getracht m aan te wijzen met mijn vinger. De Hoofdwacht is een voormalig militair gebouw in Maastricht aan het Vrijthof. In eerdere tijden waren hier de Garnizoenscommandant, de Krijgsraadkamer, de Officierswacht en de Soldatenwacht gevestigd. Weer wat geleerd. Mijn eerste werkdag was eigenlijk best saai, want ik heb me vooral vastgebeten in subsidieaanvragen. Toch heb ik een donkergrijs vermoeden dat dat de komende weken beter wordt. Toen fietste ik over het lege plein, toevallig het Vrijthof, naar huis. Door Maastricht. Waar ik woon. En werk! Oja, en in de pauze heb ik een bananenbroek gescoord bij de Amerika Today. Life is good. Toevallig #dag161

De man en ik gingen naar de sauna voor relatieonderhoud. Er was ook een löyly. Over het algemeen houd ik van löyly’s omdat je er zo lekker masochistisch van wordt. Deze was onbedoeld hilarisch met muziek, toneel en een gedichtenlezende saunameesteres. In de auto terug kregen we knallende ruzie. Aan de löyly lag t niet. #dag165

Sjei uns oet

We vlogen weer eens de heuvel af toen ik een traan zag biggelen. En nog een. Natte kinderwangen. Een dapper verdrietje. Na veel aandringen kwam het hoge woord eruit. Meisje wordt gepest op school. De klas is nogal dynamisch. Zo noemen we dat eufemistisch als er een stuk of 3 kattenkoppen inzitten die graag de baas spelen. Voor zover ik t kan overzien is t nog “onschuldig”, voor zover pesten en schelden dat kan zijn. Gesprekken met de meiden en de juf zullen het waarschijnlijk in de kiem smoren. Omdat we denken dat ze Rotterdams niet verstaan, toch voor de zekerheid kind een zinnetje Limburgs geleerd: sjei uns oet. Kap ermee. Ikzelf krijg zin om te slaan. Maar dat bewaar ik nog even. #dag169

Niet naar t westen gereisd met auto of trein. Niet gaan presenteren bij het residentie-orkest. Geen biertjes met Harrie en de crew na afloop. Geen logeerpartij bij Peet en Toob in het bed van Rokus dat meestal vol Lego ligt. Maar wel de meiden van school gehaald. Ijs met zelfgemaakte chocoladesaus gewoon omdat het kan. En op de bank de rollende prrrr oefenen met Knut. Even stilstaan in het oog van de storm. Een diepe ademteug. Moed verzamelen. Morgen duik ik er weer in, maar straks ga ik eerst even tegen mijn rots aanliggen. T heeft best hard gewaaid in ons leven de laatste tijd, maar hij is er nog. En ik ook. En wij. #dag171

Op #dag181 vierde ik mijn verjaardag met zo’n twintig wijze vrouwen. Vriendinnen. En vriendinnen van vriendinnen. Want de vriendschap die tussen Bouk en mij ontstond, smeedde vele nieuwe banden. We vroegen iedereen zijn meest briljante “lifehack” te delen. Wijsheid. Praktisch of filosofisch van aard. Een strijdlied of juist die ene song waarbij je tranen met tuiten moet huilen. Er kwam van alles langs. Een truc met wasknijpers, het ideale luxe ontbijtje, dé oogcreme tegen wallen. Maar vooral ook heel veel wijze lessen. Geleerd en geleefd door prachtige vrouwen. Mooi verteld of prachtig vormgegeven. Stuk voor stuk cadeautjes die ik koester. En nu hou ik m’n mond (ook een les).

Wat een heerlijke verjaardag! Uitslapen, wakker gezongen worden door 7 kinderen en m’n liefste man en vriendinnetje. En na t ontbijt stond er ineens een masseur voor de deur en bleek raoul boven een heuse massagesalon te hebben ingericht. En dan die onaflatende stroom berichten en appjes…. ik voelde me jarig (en oud maar dat terzijde, vooral jarig. En brak. En oud. En nou ja). #dag182

dag185 oftewel de dag van de eeuwig verschuivende zwemles. Voorheen was de zwemles (die ene in de Styx) op donderdag. Bij elke voortgang kreeg Neele een sticker voor op haar zwembroek. Een eend, een vis en een kikker. En toen kwam de Dolfijn. En kinderen met een dolfijn op hun zwembroek zwemmen in een aparte groep. Op dinsdag. Na een maand schuiven ze(met dolfijn) door naar een ander groter minder styxachtig zwembad. Op zaterdag. En als dan eindelijk dat adiploma veroverd is, dan verhuizen we naar de bgroep. Terug naar de Styx. Op maandag. “En er was geween ende geknars van tanden.

Collega voert ons nonnevotten “want dat eten we hier met carnaval”. De huizen kleuren al geel, groen, rood. Op de school van de meiden wordt de raad van 11 gekozen. Bijnao bijnao. Ik heb kostuumstress #dag186

dag187. De dag dat we een half jaar in Maastricht wonen. De dag ook dat ik geïnstalleerd ben als Zakelijk Leider van docfest. Toevaligerwijs ook de dag dat Boukje in t zuiden was! Zulke toevalligheden laat ik niet onbenut voorbij gaan. En dus vierden we het toepasselijk met taart en friet en een strooptocht door Meestrichter solden. Scoorden en passant een carnavalsoutfit en speelden “wie ben ik” met de meiden en de man. Een half jaar geleden was er nog niks. Nu is er al heel veel. Iets om even bij stil te staan.

Wat een perfecte #dag189 met (een deel van) de framily. Eerst met Toob, Nico en de oudste meisjes naar de Kostuumverkoop van Nationale opera. Soort doldwaze dagen maar dan met de meest geweldige kostuums. Prachtig kostuum uit De Soldaten gescoord voor de man (carnaval!). Dan koffie in Amsterdam. Terug naar Scheef voor een rondje strand en borrel op de pier. S avonds als de kinderen op bed liggen het leven in Maastricht naast de Scheefse lat leggen. Komen tot de conclusie dat t best te doen is. Zolang er maar vrienden zijn in het westen om bij thuis te komen.

Waarom boedisten beslist geen katten hebben.

Vanochtend. Ik was de avond ervoor in mijn steenkoude kamer (verwarming stuk) volledig gekleed in m’n diepvriesbed gaan liggen. De man had dienst. Na een onrustige nacht, besloot ik extra vroeg op te staan om te mediteren. Eerst wakker worden. Poezen voeren. Wasje draaien. Trommels vullen. Kattenbak verschonen. Dat ging even mis. Inhoud naast de prullenbak. Kattendrollen overal. Stofzuigen dan maar. Kinderen worden wakker van de herrie. Oké. Ontbijt. Ze willen Brinta. Melk koken in een pan. Pan op tafel. Meisjes schenken melk in een kom. En over de poes. Kater Sjefke helemaal doorweekt en verrukt door deze buitenkans. Hij danst door de kamer, een Melkweg achter zich latend. Grote hilariteit bij de meiden die gillend met handdoeken door het huis rennen achter de poes aan. Neele valt net geen gat in haar hoofd. Mediteren. Waarom ook weer? #dag192

Andere blogs:

Zen en de kunst van het verhuizen365 dagen Maastricht/1e kwartaal