Briefwisseling 1. Over troetelnamen en uitvreters.

Lieve An/Annie/Lotusbloem en alle andere op dat moment op jou toepasbare troetelnaampjes die ik op dit moment even niet paraat heb mdat ik weliswaar je tweede brein ben, maar toch ook een stukkie meer vintage en mijn geheugen sowieso ruk is, al ik kan ik me het moment van Sjeik en de Perzische prins heel goed voor de geest halen.

Noem ik je ooit Anneke? Neen, dat doe ik niet. Terwijl het toch zo’n lekkere nuchtere Hollandsche naam is (en je weet hoe ik denk over lekker Hollandsch en nuchter, dat kom best van pas in het dagelijkse leven), een naam die doet denken aan blij galopperende veulens, de geur van natte regenjassen op de verwarming en rollenbollen in het kruidige hooi met een boerenmeid/knecht (take your pick). Niks mis mee dus, behalve dat het me niet lukt je zo te noemen. Het is te tja, formeel ofzo. Een bij de geboorte verkregen naam, ook is ie nog zo fris, moet worden verbasterd tot iets dat of eenvoudigweg in een lettergreep te vatten is of zo tot de verbeelding sprekend is dat het uitspreken ervan een gelukservaring is.

Dus daarom, Lieve Annie, dank voor je mooie brief. En dank je wel dat je de vrijheid hebt genomen deze direct op facebook te plempen met daaronder het stiekem zinnetje “Nu hopen dat ze terugschrijft”. Mijn dankbaarheid is niet sarcastisch van aard, maar geheel oprecht omdat ik, als er geen publiek appél op me was gedaan, niet had teruggeschreven. Of pas veel later. Nadat de storm die door mijn leven waait was gaan liggen. Maar we weten allebei dat dat laatste nooit het geval zal zijn, dus dat was waarschijnlijk een eindeloos lange baan geweest.

In de volheid van het leven dat ik voor mezelf gecreëerd heb met banen en dochters en konijnen en een stoet loslopende uitvreters en titaantjes, die ik mijn vrienden mag noemen, is het goed verstoppen voor mijn eigen verlangens en ambities. Immers, er is altijd wel een grote urgentie of kleine ramp die mijn aandacht opeist. Dochters met onvoldoendes of behoefte aan fysiotherapie, konijnen met expansiedrift die de buren boos maken, vriendinnen met dateleed en af en toe een existentiële crisis die op mijn okergele bank komen crashen: mijn leven is net dat ene spel met van die popkoppen die omhoog komen en dat je die dan omlaag moet hameren: zodra je er een hebt neergehoekt, springt de ander spottend omhoog. Terzijde: ik heb geprobeerd in de krochten van het internet de naam van dit spel te achterhalen, maar vond alleen harde porno .

Orakel B. zei ooit tegen mij dat ik goed ben in ruimte scheppen voor anderen, maar minder goed in het creëren van ruimte voor mezelf. Zoals altijd legde ze de vinger weer eens op de knetterveel pijn doende plek en hierdoor was die opmerking dus eigenlijk een beetje gemeen. In mijn ideale wereld maken we voor elkaar ruimte, dan hoef je dus nooit bezig te zijn of jezelf wel aan je trekken komt. Want je weet, ik ben een Waterman, lees ouwe hippie en ja ik heb je guilty pleasure van de Elle Horoscoop overgenomen (wtf die Mars in Retrograde) en ben om die reden ongebreideld optimistisch over de geneugten van een community. Halleluja voor de woongroep!

Misschien wordt het toch eens tijd om mijn eigen advies eens ter harte te nemen. Sommige dingen zijn een investering waard. Mijn eigen brein weer eens voorzien van tijd voor reflecties over pecannoten en wat het houden ervan inhoudt. Overigens denk ik dat de door jou in mij zo bewonderde eigenschap van zorgeloos genieten van gedane investeringen eerder te maken heeft met onvermogen een reële kosten-baten analyse te maken. Het leven is hiermee altijd een beetje Bouillabaisse*. Overdadig en onthutsend. Met liefde gemaakt. En zalig met te combineren met de truffelkaas van B. Ik zou het niet anders willen.

Liefs van Lies

*Om te weten wat dat betekent, lees mijn blog over Bouillabaisse.

PS. Ik ben blij dat je over pecannoten geschreven hebt en niet over Trump. Ook een dure grap en zelfs in hetzelfde kleurenthema maar de investering zo niet waard.

PSS Jouw gewauwel over Trump en de staat van Amerika zet me wel op het spoor van de revolutie. Daarom lieve An aan jou de vraag: welke revolutie zou jij willen ontketenen?

PSSS ik ging op zoek naar passend beeldmateriaal (is niet gelukt zoals je ziet, maar het is wel beeld ;)) om deze gewrochte woordenmassa mee te larderen. Ik merkte dat ik daar een beetje opstandig van werd. In de geest van nou ja zeg, vroeger likte je gewoon aan een postzegel en keek je in je adressenklapper wat de ppstcode ook al weer was. Als je in een goede bui was, deed je er een gedroogde bloem bij, soms zelfs een gedrogd klavertie 4 (alleen voor heel speciale gevallen: lees crushes), dan wandelde je naar de rode brievenbus die altijd geruststelend dichtbj was en dan was ie gepost en ging je schrijfsel een onnavolgbare weg van sorteermachine naar posttas totdat ie uiteindelijk na vele omzwervingen in de handen van het subjectief geduwt werd. Hmmm. Bij nader inzien gaat het nieuwe posten een stuk sneller, maar is het beeld zoveel meer bepalender. Ik las in een artikel over 10 jaar instagram, het Japase woord Instabae, dit betekent zoeits als stralend op instagram. We organiseren ons leven zo dat het straalt op insta. Vorm gaat voor inhoud. Jij en ik roeien met onze woordenbrei weer fijn tegen de stroom in. In mijn hoofd koester ik het plaatje van ons in een bootje.

Deze brief was een antwoord op: https://annekekortleve.medium.com/lieve-elise-fd7bba229c33


Andere blogs: