De Broodtrommels
Het is half 4. De dag is voorbij. Althans het stukje dag dat van mij is. Sinds ik even geen werk heb (let op dat “even” dat ik er nonchalant tussen prop. Een even waarmee ik zeggen wil: he Ik had hiervoor dus wel een interessante baan en het is een kwestie van tijd voordat ik weer verdrink in een immens en onmogelijk project, dus je moet vooral niet denken dat ik nu huisvrouw ben geworden. Trouwens, het is nog maar een paar weken dat ik in between ben en ik ben in de tussentijd dus ook nog even verhuisd en heb m’n kelder verbouwd dus…) zijn de meiden mijn klok. Ik vouw mijn uren rondom schooltijden, cellolessen, ritjes naar en van de manege, speelafspraakjes, danslessen, huisdieren die een schoon hok moeten en de komst van de pianoleraar.
Mijn tijd vloeit om die van de kinderen zoals vruchtwater om een foetus en ik schep een vreemdsoortig, mij onbekend plezier in het plooien en kabbelen en stromen. In het er zijn. Een zijn dat zich vooral manifesteert in facilitaire ondersteuning zoals het klaarzetten van het ontbijt en het vullen van broodtrommels. Dat laatste doe ik graag. Altijd gedaan ook. Ik heb ook van die aantrekkelijke trommels met vakjes in verschillende groottes. De zenboeddhist in mij roert zich wanneer ik appels in parten hak, noten en rozijnen meng, boterhammen smeer met humus en pesto, pindakaas en jam, kaas en mosterd, reepjes veelkleurige paprika snij en tomaatjes was, met op de achtergrond het geluid van een wakker wordende keukentafel waar brinta wordt gegeten, haren gevlochten en volkomen onbegrijpelijke informatie wordt uitgewisseld over mij onbekende vloggers. De broodtrommels is 1 van de weinige dingen in mijn leven die ik zonder moeite met volle aandacht kan doen. Waarschijnlijk omdat het zo lekker overzichtelijk is, meteen resultaat oplevert en ik er ook nog anderen een plezier mee doe. De broodtrommel is in mijn bestaan een eenzijdig communicatiemiddel en de boodschap waarmee ik mijn kuikens de wijde wereld in stuur is die van het belang van liefde, aandacht en meervoudige koolhydraten. En dat elke dag opnieuw.
...en de boodschap waarmee ik mijn kuikens de wijde wereld in stuur is die van het belang van liefde, aandacht en meervoudige koolhydraten
Geleidelijk verstomt het kabaal van de liefste liefdes. 1 voor 1 kus ik ze gedag, knoop nog een shawl, strik een schoen, zet een vluchtige handtekening onder de vergeten kampbrief en als de stilte neerdaalt, dwaal ik door het huis. Ik vul en leeg machines, vouw een wasje, zet de berg schoenen in de gang in het rek, trek een doekje over het aanrecht. Zet koffie. App wat. Blader door het volkskrantmagazine. Ik draal rond mijn laptop. In steeds kleinere cirkels. Soms, als het verlangen het wint van de angst, schuif ik erachter en tik een stukje. Vaker wint de bangerik in mij en sta ik ineens de bestekbak te poetsen. Bang ben ik. Schijtbang voor een lege wordpagina. Verlamd van angst dat ik ondanks mijn schrijftalent, onbeduidend ben. Niks te zeggen heb. De wereld niks te bieden. Op angstige dagen, ben ik liever dienstbaar als assepoester die kan blijven dromen over een leven als schrijfster, dan de schrijfster die elk moment door de mand kan vallen.
Vaker wint de bangerik in mij en sta ik ineens de bestekbak te poetsen
En dan slaat de klok half 4 en wordt mijn tijd die van de kinderen. Elk spoor van de schijfster wordt uitgewist. Assepoester wast de lege broodtrommels af in de keuken. En dan ineens – het is net een sprookje- praat er een broodtrommel terug. Op het aanrecht vind ik er 1 met een boterham met hummus met daarop een briefje geplakt: ”ik lust dit niet”. Assepoester schiet in de lach en maakt er een foto van. De schrijfster vindt dat ze hierover kan schrijven. En zo geschiedde.
Bouillabaisse
Neele. Of de noodzaak van verrassingen.