De ochtend, normaal gesproken een obstacle run van broodtrommels, verdwenen fietssleutels, genegeerde wekkers en ochtendhumeuren in veelkleurige variaties, leek te zijn uitgerekt. Vandaag was er ineens op magische wijze tijd aan de ontbijttafel. We spraken over de aarde die om de zon draait en over de aarde die maar zo’n beetje om zichzelf heen tolt. Visuele uitbeelding van dat feit door twee meisjes. Daarna de vraag of je arm aan je hart vast zit? Nee aan je schouder. En ik draaide het nummer dry bones, door de oudste afgedaan als gaar en oud. Ik denk aan ontbijtjes jaren geleden toen ik zelf klein was. We zaten nooit zo samen geloof ik. Ik was altijd te laat, at mijn boterham op de fiets terwijl ik me het zweet in de bilnaad fietste, dertien lange kilometers van het dorp naar mijn school. Het zaterdagochtendontbijt was echter traditie. Met brood van de echte bakker (doordeweeks knip volkoren van de super), roomboter (normaal gesproken blueband) en luxe beleg als rosbief en fricandeau. Vlees eten was toen nog heel normaal. Er spint zich een draad van toen naar nu en lichtjaren vooruit naar een tafel in de toekomst waaraan een gezin zit dat ik nog niet ken, maar ooit ga leren kennen. En ondertussen is er het zoete gewicht van this moment in time.
Neele. Of de noodzaak van verrassingen.
Zen en de kunst van het verhuizen