365 dagen Maastricht/1e kwartaal

Een bloemlezing uit het 1e kwartaal.

Veel dingen veranderen, maar sommige dingen blijven altijd ouderwets goed. Zo smaakt zo"n foute zak Lays t allerlekkerst als je m deelt met je zweterige en stoffige geliefde. In combinatie met een koud biertje. Na een verhuizing waar geen eind aan leek te komen (de verhuizers waren verdwaald) 1e dagje als southern Belle. #We zitten er. #Niks meer aan doen #dag1

Ooit las ik ergens dat samen ijs eten de saamhorigheid vergroot. Het is bijna een ritueel. Op zoek naar een Ijssalon. Dan de lastige keuze tussen de met koek en fruit gedecoreerde heuvels bevroren room. En dan eten én proeven. Wie heeft de lekkerste? Tijdens ijs eten kun je je alleen maar tevreden voelen. En dat waren we dan ook even. Na een moeizame ochtend meubels en dozen schuiven. De to do lijst een moment niet voor ogen. En zomaar was alles even goed. #dag3

In de wijk waar ik woon is het elke dag zondag

In de wijk waar ik nu woon is t elke dag zondag. Misschien is het omdat iedereen op vakantie is, maar als ik s ochtends m'n ogen opendoe is t stil. En zo blijf t. De straat is breed en leeg. De tuin van de buren is piekfijn in orde met strakke heggen en een waterspiegel (wat feitelijk een vijver zonder planten of beesten is. Onbestaanbaar in de ogen van de dochters.) De bewoners zijn zachtaardig. Ze lachen toegeeflijk naar de meiden wiens volumeknop voortdurend op standje stadsomroeper staat. Ik moet denken aan m'n oude buren in de Leidse Leuvenstraat. Het oudere stel dat maar niet kon wennen aan de onrust, de rommel, de reuring, de nonchalance van ons gezin. Een andere lieve buurman vertrouwde me laatst toe hoe ze ons noemden: academische Tokkies. Ik schoot in de lach toen ik t hoorde. Maar nu ik vooral stilte hoor, dat alleen doorbroken wordt door snerpend enthousiasme van de liefsten liefsten, nu denk ik er weer aan. En vraag me onrustig af of zij de Tokkies ook kennen… #dag8

Vandaag wonen we hier een week. We zijn moe, soms kribbig en ik ben nog steeds m'n lievelingsschoenen kwijt. Alba:“ t allerleukste van afgelopen week was dat we alles met z'n zessen gedaan hebben”. Daarom dus. ❤️#dag9

Het was een goede dag. Het huis is voldoende leefbaar om het klussen even te laten. We wonen er lang genoeg om te weten dat er boven geen wc is en s nachts slaapdronken af te dalen naar de gang, maar kort genoeg om mis te grijpen in de keuken bij het kruiden van de curry. Het huis voelt als een vakantiehuisje dat je wel eens leent van vrienden. Vaag bekend, maar toch is er geen routine. Vandaag fietsten we door de heuvels en zwommen in de Maas. Of beter gezegd een maasplas. De Maas zelf heeft een te sterke stroming om in te zwemmen. #dag15

Heuveltje op, heuveltje af en je bent in Duitsland. Een land dat ik afgelopen jaren verwaarloosd heb. Ik kwam alleen in Berlijn. We kwamen er voor de Dom, maar de meiden dachten bij Duitsland alleen aan Anne Frank (serieus!) en worst. Bratwurst. Om die reden geen foto van de kerk, maar van, nou ja kijk zelf maar. #dag18

Dromen. Grote dromen. Van vliegen en de lucht bezitten. We zagen t in openlucht theaterspektakel Titanick, de openingsact van theaterfestival Cultura Nova in Heerlen. Wat echt behoorlijk groots is en waarvan ik niet eerder wist. Ik stond daar op nieuwe grond. In rook, vonken, muziek en malligheid me te laten betoveren. Wat dat betreft ben ik net een kind. Ik laat me graag in de luren leggen. Vanavond draaide het (in Heerlen, godbetert!) om dromen over een nieuwe horizon. En om Wieke die later net zo wil zweven als “die Mary Poppins aan de ballon”. Lieve Wieke, ik droom met je mee. Vanavond waren we even thuis. #dag20

Heimwee is een brief aan je oude klas posten #dag21

We oogsten vandaag tweemaal. We plukken de zoete vruchten van de vorige bewoners.: druiven uit eigen tuin. Oudste dochter Fien reisde helemaal alleen van Rotterdam naar Maastricht met de trein. Inclusief overstappen. Dat is ook een opbrengst. En wat voor 1! #nogeenkeerdag21

Wegens technische storing gister geen #dag22. Anders had ik verteld over het stokstaartje in Gaia Zoo dat alert op de uitkeek stond terwijl de anderen ontspannen aan t stoeien waren. Voelde veel verwantschap met het beestje. Vakantie vieren in je eigen huis lukt op sommige zonnige dagen heel goed. Op andere regenachtige dagen vervloek ik die extra week die we ook nog hebben. Zin om m'n tanden te zetten in mijn eigen leven dat ik hier wil opbouwen. Gelukkig beloofd het weerbericht komende week zwemmen aan t maasstrand en ijsjes eten bij die fantastische ijssalon in de koestraat #dag22

Er kwam een klein stukje Rotterdam mee met de trein op zaterdagavond. Ze nestelde zich op de bank, dronk onze wijn op en sliep op de slaapbank. De volgende ochtend aten we broodjes met kwark en honing en keken drakenrace aan de rand. Ook racete we Maastricht in. Op skeelers, skateboards en spacescooters. En op stelten dat ook. Ik hoorde mezelf tegen haar vertellen over Maastricht en de ruimte eromheen. Als je goed luisterde dan kon je de tevredenheid horen in mijn stem. Zo'n dag was t. Speels en warm. Omdat zij er was. Om te spelen. Om gek te doen. En om te koesteren. Dank je wel lieve An. We vonden t heerlijk dat je er was! #dag28

“Back to life, back to reality”. Ik zong t vanochtend op de fiets, toen ik de meiden begeleidde naar hun eerste schooldag op hun nieuwe school. ik neurie het nu in de trein op de terugweg van de eerste projectdag care for humor. “back to the here and now Yeah” Ik woon nu een maand in Maastricht. En mijn ontdekkingstocht moet eigenlijk nog beginnen. Te druk geweest met huis- en vakantiemaken. Daarom. De meiden back to school, ik naar reality. Mijn nieuwe reality. #dag29

Ik ben echt dankbaar hoor. Voor m'n lieve meiskes. Dat ze gezond zijn. Goed herrie kunnen maken. En alle vragen van de wereld kunnen stellen. Altijd. Dat ze nooit bang zijn. Om heel hard een heuvel af te racen zonder te kijken of er tegenliggers zijn. En ondernemend genoeg om te proberen wat er gebeurt als je de garagedeur dicht doet met je zus eronder. Dat ik ze elke ochtend in t nieuwe schooljaar-in de nieuwe klas- hun gezonde (want quinoakutmoeder) trommeltje mag meegeven. Met een juichbriefje. Want wat extra liefde mag best in deze tijden. Dankbaar dus. En ook een klein pietsie moe van al dat gecheerleader. Bestond Harry Potter maar echt. Dan gaf ik een brulbrief mee 😈 #dag30

Mijn meisjes van 9 moeten een laptop, gaan werken in de cloud en hun curriculum is geavanceerder dan wat ik op de universiteit voor m'n kiezen kreeg. Er is huiswerk en dat gaat allemaal online via een platform waarvoor de meisjes een inlogcode In hun agenda moeten hebben geschreven. Ik blader de fleurige Hema agenda van voor naar achteren door. Niks. Lege weken en droomdagen. Nog een keer bladeren. En dan zie ik het ineens. Middenin de agenda op een blaadje met bloemen staat piepklein en zo geschreven dat het wegvalt, de code. Verstopt. Buiten het blik van nieuwsgierige ogen. Want een code is geheim. Sommige dingen veranderen nooit. #dag35

De ervaren moeders te herkennen aan niemand-maakt-me-wat-blik

We staan samengepakt in de centrale hal. Om ons heen veel geklets over de vakantie. Alles met een zachte g. De mentor is piepjong en wiskundedocent. Hij heeft een powerpoint. Omdat t de vrije school is komt ie na de herfstvakantie op huisbezoek. We liepen door het hoge gebouw. Opgetogen. Knepen elkaar “ons kleine meisje op de middelbare!!”. De Ervaren Moeders, te herkennen aan een niemand-maakt-me-wat-blik hebben het over huiswerk, magister en periodes. We proeven de nieuwe begrippen nog wat onwennig. Maar wat is er niet onwennig deze dagen? Fien zit op de middelbare in Limburg. Neele schrijft maan roos vis. Alles is in beweging. En ik lig op de bank. Even stil. Later deze week ouderavond 3. #dag36

Ik moet een baan. Of een klus. Dus ik klets me suf. Ga hink stap sprong door de stad. Vandaag bij de inspirerende Jan van Eyck Academie. Mooie plek. Gisteren bij een wervings- en selectiebureau voor een baan die eigenlijk niks voor mij is. De recruiter deed me denken aan Hedy D'Ancona. Slimme twinkeloogjes. Alert, slim en grappig. We hadden een klik. En ook zij kwam al snel tot de conclusie dat t niets voor mij is. We lachten erom. Wat een verademing dat ik tegenwoordig ongeschikt mag zijn. Van mezelf. #dag38

Gisteren dag 39 vergeten te posten. Een echt integratiedagje. Koffie met de lieve buurvrouw Veronique en zoontje Julian in confetti, daarna struinen over de markt. Ik geloof niet dat er een fenomeen is dat me zo het idee kan geven van ergens thuis horen als de markt. De grappen met de marktkooplui, het joviale, gulle gevoel dat je krijgt van de opgestapelde waren. Op de markt beleef en proef je de seizoenen. Deze keer aardbeien in de regen. Tussen zomer en herfst. Ik regende nat terwijl ik de berg opfietste. En later die dag nog twee keer. En ik vond het niet erg #dag39

Regenbogen en kastanjes. Een week vol eerste keertjes. Bij voetbal, dans, trompet, cello, paardrijles en koor. Als t regent, regenbogen. Somewhere…. #dag46

T was zo'n dag. Een dag waarop om 4 uur een glas wijn in schenken en ongeneerd een bak heksenkaas leeg eten, geen uitspatting is, maar bittere noodzaak. De man naast me snakt intussen naar whisky, maar die is al een tijdje op. #dag51

Ze is nog geen 13 en eet als een bootwerker

Oudste dochter heeft morgen een vrije dag. Mooi moment om samen even fijn te netflixen. Zij mag kiezen. Ik gok op afleveringen pretty little liars, 13 reasons why of misschien The Hunger Games. Het wordt To the Bone. Een best wel depri film over een anorexia patiënt. We zijn nu op een punt dat ik bang ben dat de mooie, talentvolle, alles meehebbende hoofdpersoon dood gaat. Ik kijk naar m'n kind. Een meisje dat opgroeit in een prestatiemaatschappij vol dwangmatige ideeen over hoe schoonheid eruit ziet. Ze is nog geen 13 en eet als een bootwerker. Ik hoop dat dat zo blijft. #dag52

Vannacht slaap ik in rotje. De cupcakefee heeft een fijn bedje voor me gedekt. Eerder die avond was er fantastisch eten en het warmpluizige gezelschap van de meiden van t konijnenhol. Ik woon niet meer hier, maar heel veel van hier is stiekem met me meeverhuisd lijkt t wel. De fijne gesprekken, de niet na te vertellen parelkettingengrappen. De terugkerende thema’s en liefdevolle plagerijtjes die maken dat je ergens thuis bent. Ze zijn er. En ik ben hier. #dag55

“Het huis van de celloleraar”. Op deze wonderschone plek heeft wieke elke week celloles. Neele en ik gaan in dat uurtje graag even op vakantie. Door de betoverde boog van bomen, naar t kasteel waar de prinses opgesloten zit. De eekhoorn mr Pemberbly heeft de sleutel verstopt in de reuzeboom. In de magische waterspiegel van de vijver zien we alle geheimen van de duistere tovenaar. En dan is t uur voorbij en gaan we weer terug naar de echte wereld, die er in het oude huis aan de rivier, volgestouwd met oude prullaria, uitziet als een sprookjesplek. Terwijl de cello zingt. #dag57

Kan dit leven nu op pauze?

Ik lig in een vreemd bed op zolder. In m'n eigen kamer slaapt familie. De weg naar Maastricht is lang, dus blijven er vaker mensen slapen. Vandaag werd mijn kleinste meisje 6. En niemand was jariger dan zij. Van t feestontbijt met omeletjes tot de haaientraktatie en dinotaart. In haar ogen zag ik vastberadenheid toen ze de kaars uitblies. De toekomst kan niet snel genoeg komen. 6 is al bijna voorbij, 7 is al om de hoek. Ik lach en ik knik. Ik koester haar enthousiasme, maar eigenlijk wil ik niets liever dan aan de noodrem trekken. Kan dit leven nu op pauze? #dag59

3jaar geleden was ze daar ineens met haar onvoorwaardelijke vriendschap en liefde. Met haar wijsheid, energie en levenslust. Als een cadeau van het universum. Alsof ze wist hoe ik haar nodig zou hebben afgelopen 3 jaar. Vandaag vierden we onze ontmoeting met een lezing van Alain de Botton. Hij sprak over de eenzaamheid die we als mensen allemaal in ons dragen. Ik zat naast haar me helemaal niet eenzaam te voelen. Omdat zij er was. Altijd is. Om samen “weird” te zijn. Lief spiegelzusje dank voor echt alles ❤️ #dag61

Dingen die me opvallen Er is een Q-music Limburg Heuvel af gaat makkelijker dan heuvel op In de supermarkt zetten ze de band stil, zodat je boodschappen niet fijngedrukt worden Gepensioneerden zijn hier superfit (vanwege die heuvel) en werken de godsganse dag in de tuin Ik ben blijkbaar “een Hollander” De g is zacht Kinderen gaan lopend naar school. Of met de auto. Als ze al met de fiets gaan dan gaan ze in full metal jacket over de stoep In woonwijken lopen vossen rond en in de tuin eekhoorns Overal is er vlaai Er zitten meer uren in de dag. Ik weet niet hoe het kan, maar het is zo Ieder kind ziet er elk moment van de dag uit alsof t gewassen en gestreken is (als dat niet zo is dan zijn t kinderen van “een Hollander”) Heuvel op is echt onmogelijk met wijn op Alleen maar nette mensen hier Friet (geen patat) halen kost 36 minuten en dat vind niemand erg #dag64

Na de natte A2. Een grote knuffelkluwen op de gang. Chips en rode wijn, speciaal voor mama. “Kijk mijn nieuwe schoenen, ik kan de handstand, ik wil/ben een puppy, een 10 voor Duits”. Dan,als t kabaal verstomt, de vraag: wat dééd je daar nou eigenlijk? “Nou leren over het leven en gevoelens enzo.” Oudste rolt met haar ogen: “ O god, en nu moeten we t zeker elke avond over gevoelens gaan hebben”. Venwoude dag 3. Met dank aan de grootste liefste voor de mogelijkheidmaking. #dag69

Of misschien doolde ik rond in een ander universum

Dag 70 is even van de kaart gevallen. Ik was op weg naar de repetitie van mijn project Care for Humor, toen ik bij een van mijn vele overstappen mijn rugzak incl laptop had laten staan. Daar kwam ik na twee haltes in de stadsbus richting ypenburg achter. Bus uit en terug hollen. Gelukkig stond ie er nog. Mijn telefoon was inmiddels uitgevallen en m'n oplaadsnoer lag nog thuis op t aanrecht. Ik wist dat ik na stadsbus 18, tram 15 moest hebben, maar die bleek niet te bestaan. Of misschien doolde ik rond in een ander universum. Ik probeerde een café, een chinees Antiliaanse snackbar en een sexshop, maar niemand had een oplaadsnoer. Uiteindelijk vond ik redding in een sishalounge. Die repetitie haalde ik niet meer, dus door naar Femke om daar als een schurftige zwerfkat op de stoep te wachten tot ze thuiskwam en me soep en brood gaf. M'n staart krulde ervan. Met fem naar Peet om daar al filosoferend over het leven 3 zakken chips en een fles wijn te legen. Slapen in t bed van Rokus met een romeinse helm in m'n armen. Ergens was m'n telefoon. Wachtte er een blog op betekenisgeving, maar dat kon wachten. Alles kon wachten. #dag70

Het kleinste meisje kan nog niet zwemmen. Althans. Niet zonder zwembandjes. Ze deed deze zomer vele pogingen om boven water te blijven die allen eindigden met de slappe lach. En wie slap is, zinkt. Ook in Maastricht zochten wij daarom naar een zwemschool. Vandaag was t zover. Van dit zwembad krijg ík de slappe lach. Het is piepklein en bevindt zich in de catacomben van een luxe designhotel. Hier geen zwemfabrieken met honderden kinderen die in badje 1 tot 5 klaargestooomd worden voor hun A, maar 10 kinderen die rondjes zwemmen om Badmeester Maurice. De meesten met een eend, kikker en/of dolfijn door mama op hun zwembroek genaaid. Dat geeft t niveau van t kind aan. Dat zou t moeten doen, als je de emblemen niet vergeet. Of kwijtraakt (ik zeg verder niks). Nadat we ze hebben uitgezwaaid terwijl ze in een aandoenlijke rij naar beneden lopen, alsof ze les krijgen van Hades zelf, rennen wij moeders naar de straat om daar ter aarde te storten. Ter hoogte van het straatniveau (toevallig in de meest chique straat van Maastricht) is een boogvormig raam waarvoor wij ons verdringen. Daar zien wij ons kroost drijven rondom de zwemgod, als gevallen Engelen. Ik kreeg even een raar gevoel in m'n maag, terwijl ik daar op m'n knieën lag te aanbidden, maar toen hoorde ik het. De vette lach van Neele klaterde naar buiten en vulde de straat. Ik boog naar voren en zag haar nog net zinken, maar ik wist dat t goed zou komen. #dag73

Daar zien wij ons kroost ronddrijven rond de zwemgod, als gevallen engelen.

Een brakdag. Zo'n dag dat je eigenlijk alweer wilt gaan slapen zodra je bent opgestaan. Omdat je je lijf geteisterd hebt met een dag en een stukje nacht dansen. Zo'n dag waarin je soms een tikje spijt voelt omdat je weer niet verstandig bent geweest, maar dat dat ruimschoots wordt overschaduwd door grote porties napret. De foto’s in je telefoon, de verhalen bij het ontbijt, de mensen die je hebt ontmoet. Oude en nieuwe vrienden. Het is een groot geluk dat ik deze dag mag doorbrengen bij mijn liefste ringstaartmakifamilie. In mijn takkie-onesie met mijn allesie aan m'n zijde. Dat is iets om fucking dankbaar voor te zijn. En dat ben ik dus ook. #dag83

Gisteren (dag 84) zat ik in de trein, na een dag training op Venwoude, die prachtige inspiratievolle plek. Terug naar Limburg, na een herfstvakantie lang on tour. Vrienden bezoeken, oude woonplaatsen aandoen. Even met de liefde vieren dat we er nog zijn. Cocoonen bij de ringstaartmaki’s. En dan terug. Naar Maastricht. Waar t nog steeds voelt alsof ik op bezoek ben. Alsof ik er tijdelijk bivakkeer. Wordt deze mooie stad ooit mijn thuis? Ik voel me verscheurd met projecten en vrienden in t westen. Een leven daar en een leven hier. Tijd om de balans op te maken. Om hier echt te gaan wonen. Met m'n hart. #dag84

Deze twee snoepjes maken van ons huis, een thuis. Want, zoals Midas Dekkers ooit zei: “een rode kat fleurt elk interieur op”. Of iets van die strekking. Iig hebben we weer wat om over te struikelen als we thuiskomen. De naamgeving is een moeizaam proces met zoveel stakeholders. Er heet er 1 whisky, maar we weten nog niet welke. De andere is nog naamloos. Komt u maar! #dag85

Ook in Maastricht voert mijn werk me naar achterafzaaltjes in de krochten van de stad. Deze keer op bezoek bij de oudste jeugddrumband van Nederland eh Limburg. Ze doen mee met Ode to Dignity. Penningmeester (al 37 jaar!) EN voorzitter(iets minder lang) Leon laat me foto’s zien van zijn tijd in de Hoofdwacht op t vrijthof. Van zijn vrouw (52 jaar getrouwd!) krijg ik koffie met extra suiker en melk. Ouders en kinderen drwalen wat rondom de opgestelde instrumenten. Dit is mooi. En helemaal in t Limburgs. En ik versta t! Het meeste iig. #dag87

Een dag zo vol leuke dingen, dat ik bijna niet kan kiezen wat te posten. Daarom dan maar gewoon alles. De wonderschone manifestatie olv Merlijn van Twaalfhoven waaraan ik mocht meewerken. Voorafgegaan door een optocht door de stad. Liep ik dus gewoon met m’n gezin achter een drumband aan over het Vrijthof, zwaaiend met een spandoek. Daarna Halloweenviering in de wijk. Hier de buurtkinderen stuipen op t lijf gejaagd vanuit ons bloedstollende “house on the haunted Hill”. Moewhahaha 👻. Nu moeder dan moe. Op de bank. Tegen m’n lief aan. Tosti’s eten. #dag90

Catalonie verklaart zichzelf onafhankelijk. Ik zit voor de tv en verbaas me. Over sentiment, dat eerst oproer en daarna rep en roer brengt. De moeder van de celloleraar vertelt me dat ze me zo vriendelijk vindt. Ze klinkt verrast. Later vertrouwt hij me toe dat ze Hollanders niet aardig vindt. Een vooroordeel gevormd door jaren blootstelling aan in Hilversum geproduceerde tv. Stugge, botte Hollanders. Gemoedelijke, omfloerste Limburgers. Een land dat uit elkaar valt. Het Catalonië van Nederland ligt hier. #dag91

Werkdinertje van De Man. Net op tijd weg om m’n schoen niet te hoeven verliezen bij afstijgen trap. Nu thuis om me nog even Assepoester te voelen in de smeulende puinhopen van ons huis (post oppas). Was, afwas, doekje over tafel, trommels voor morgen. Mag wel zo tegen de prins aan gaan liggen. Dat dan weer wel. #dag92


Andere blogs: